Πολλές και διάφορες είναι οι αιτιάσεις για τη μη γόνιμη παρέμβαση της ελληνικής πολιτείας στην προσπάθεια επιβίωσης του Ελληνισμού της Διασποράς τον τελευταίο περίπου αιώνα.

Ποιες πράξεις και ποιές παραλείψεις θα μπορούσαν να σημειωθούν ως σημεία-κλειδιά στην πολιτική της ελληνικής μητρόπολης και μάλιστα σε όλάκερο το πολιτικό φάσμα, προκειμένου να γίνει κατ΄αρχήν ένας απολογισμός ως προς τη χρονική φάση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα σε σχέση με την ομογένειά της ανα τις πέντε ηπείρους της υδρόγειας σφαίρας, τώρα που μια νέα γενιά τραβάει πάλι το δρόμο της ξενητειάς.

Είναι γεγονός πως η Ελλάδα, ιδιαίτερα μετά τον πρώτο και κυρίως μετα το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο έσπρωξε τα παιδιά της στην ξενητειά, καθώς ήταν μια υπο ανάπτυξη χώρα με μεγάλο πληθυσμό και περιορισμένη έκταση. Αλλωστε, αυτή δεν ήταν απο αρχαιοτάτων χρόνων η αιτία για τις εκστρατείες στη Σικελία και τη νότια Γαλλία, για τη δημιουργία της Μεγάλης Ελλάδας;

Την ώρα λοιπόν που φυγάδευε τα τέκνα της για να επιβιώσει στη ρημαγμένη Βαλκάνιο μέσα στο κλίμα του ψυχρού πολέμου, η Ελλάδα μοιραία δεν διέθετε την πρόνοια ούτε τα οικονομικά μέσα να χαράξει μια πολιτική επιβίωσης του ελληνικού στοιχείου στην ξένη. Αντίθετα, περίμενε απο τα δολάρια των ομογενών προς τις οικογένειές τους, γνωστά και ως κρυφούς πόρους, για να ανασάνει οικονομικά και να εξισορροπήσει κάπως το καταχρεωμένο εξωτερικό της ισοζύγιο.

Η μόνη βοήθεια του κέντρου προς τους Ελληνες ομογενείς ανα τον κόσμο ήταν η αποστολή κληρικών, οι οποίοι αποτέλεσαν τους άξονες ίδρυσης εκκλησιών –ενοριών και κατ ΄επέκταση ελληνικών κοινοτήτων ανα τις μεταναστευτικές περιφέρειες των Ελλήνων. Η ανάγκη ίδρυσης ελληνικών σχολείων για τη μεταλαμπάδευση της γλώσσας συνεπέφερε την μεταφορά δασκάλων της ελληνικής στους τόπους αποδημίας ή την εκ προχείρου ανάληψη καθηκόντων εκμάθησης της ελληνικής απο ανθρώπους που μετα βίας είχαν τελειώσει γυμνασιακές σπουδές.

Το μεγάλο κύμα της μεταπολεμικής μετανάστευσης στην Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική, την Αυστραλία, την Αφρική αλλά και τη Νότια Αμερική δημιούργησε ομάδες Ελλήνων ομογενών με διαφορετικά προβλήματα, ανάγκες και προτεραιότητες. Δυστυχώς η Ελλάδα έδειξε ελάχιστη μέριμνα ή απείχε εξ ολοκλήρου απο την διαμόρφωση μιας συνεχούς και συνεπούς πολιτικής στα διάφορα και διαφορετικά σημεία του κόσμου.Πιέσθηκε να πράξει κάτι με την ελληνόφωνη παιδεία ίδιαίτερα στη Γερμανία, αλλά κι εκεί απέτυχε να δώσει βιώσιμη λύση στο φλέγον ζήτημα ενός παρεπιδημούντος και ουχί καθαρά απόδημου Ελληνισμού.

Κι ενώ η Ελλάδα-Μητρόπολη απο την περίοδο της μεταπολίτευσης κι εντεύθεν διέθετε τα μέσα (οικονομικά αλλά και σε επίπεδο πολιτικής) για να απευθυνθεί στις ιδιαίτερες ανάγκες των διαφόρων ομάδων της ομογένειας (αναλόγων με την τοπικότητα) δυστυχώς η κεντρική κυβέρνηση έχει επιδείξει ελλειπέστατο ενδιαφέρον να αναπτύξει μια στιβαρή πολιτική διάσωσης της Ελληνικής ταυτότητας ανα τον κόσμο όσον αφορά στους μεγάλους άξονες , που είναι η γλώσσα, η ελληνοκεντρική παιδεία και η εμβάπτιση των νέων γενεών στη διαχρονική αξία της Ελληνικότητας.

Στον τομέα της γλώσσας, η ελληνική κυβέρνηση έδρασε και δρά σπασμωδικά. Στη Γερμανία δημιούργησε γκετοποιημένα σχολεία, τα οποία έχουν αυτοαναιρεθεί απο τις νέες συνθήκες. Στην Αυστραλία και στις ΗΠΑ άφησε την υπόθεση στις τοπικές ενοριακές ή αστικές κοινότητες να προωθήσουν την ελληνόφωνη παιδεία με σχολικά εγχειρίδια απολύτως ξεπερασμένα για μαθητές της δέυτερης , τρίτης ή και τεταρτης γενιάς. Το πρόγραμμα «Παιδεία Ομογενών» του Πανεπιστημίου Κρήτης ήρθε πολύ αργά και πολύ χαλαρά να συμπληρώσει το κενό, που έχει γίνει ήδη ένας Καιάδας.

Στον τομέα της ελληνοκεντρικής παιδείας κι εδώ το ίδιο και μεγαλύτερο έλλειμμα επικρατεί. Η παιδεία των Αποδήμων δεν έχει ακόμη διαχωρισθεί απο το υπουργείο παιδείας σε ελληνόφωνη και ελληνοκεντρική. Δηλαδή, με τον εθελοτυφλισμό πως η ελληνική γλώσσα πρέπει να συνεχιστεί τσάτρα-πάτρα, δεν έχει ληφθεί πρόνοια για να οργανωθούν τα σχολεία ανα τις χώρες υποδοχής με ειδικά προγράμματα που θα βαφτίζουν τα παιδιά στην ιστορία της Ελλάδας, τον πολύπλευρο πολιτισμό της και την ευρωπαϊκή σημερινή της οντότητα στις ομιλούμενες εκεί γλώσσες. Ακόμη δεν έχει συνειδητοποιήσει το υπουργείο παιδείας πως είναι άλλη η ελληνόφωνη παιδεία και άλλη η ελληνοκεντρική.

Στο θέμα της εμβάπτισης των νέων γενεών στην ελληνικότητα κι εδώ υπάρχει ελάχιστη πολιτική επένδυση. Η αποστολή νέων παιδιών σε κατασκηνώσεις ανα την πατρίδα, όπου θα μεταλάβουν του ελληνικού στοιχείου με δικές τους καταδικές τους εντυπώσεις και εμπειρίες, βρίσκεται σε ελάχιστο σημείο εν σχέσει με τον πληθυσμό. Κι όμως αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη επένδυση για την ταυτοποίηση ενός νέου τρίτης και τέταρης γενεάς με τη μακρινή πατρίδα.

Οι μεταδικτατορικές κυβερνήσεις έχουν αποτύχει να χαράξουν πολιτική απόδημου Ελληνισμού παρα τις αποσπασματικές προσπάθειες ηγετών σαν τον Ανδρέα Παπανδρέου που έζησε την ξενητειά και πονούσε τους Ελληνες του κόσμου. Ηταν εκείνος που δημιούργησε την Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού και αργότερα το υφυπουργείο Απόδημου Ελληνισμού, τη Διακομματική Επιτροπή της Βουλής για τον Απόδημο Ελληνισμό καθώς και το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού. Ολα αυτά βρίσκονται σήμερα στο σημείο μηδέν καθώς έχουν διαλυθεί οι υποδομές για τον Απόδημο Ελληνισμό λόγω ελλείψεως πόρων αλλά και πολιτικής βούλησης.

Σήμερα οι νέοι της Ελλάδας υπό την κρίση χρέους μεταναστεύουν πάλι στις ξένες πατρίδες αναζητώντας ένα μέλλον στον ορίζοντα των ευρωπαϊκών χωρών , στις ΗΠΑ ή τον Καναδά. Πιστεύω πως έχει έρθει η ώρα, η αριστερή κυβέρνηση της Ελλάδας (που αγνοεί παντελώς τους Ελληνες της Διασποράς) να σμιλέψει μια έστω ελαχίστη εθνική πολιτική για τον Απόδημο Ελληνισμό!

newsroom /Globalview.gr